Grace Kelly była świadoma swojego publicznego wizerunku, wiedziała, że potrafi wzbudzić i miłość, i nienawiść. Poza tym była bliska ideału: jej mleczna cera, jasne włosy, niebieskie oczy i smukła figura składały się na niezwykłą urodę. Jednak to, co czyniło ją niedoścignioną, to była przede wszystkim jej klasa, ta wrodzona umiejętność wyglądania nieskazitelnie i bez zarzutu przy każdej okazji, Naturalna elegancja Grace Kelly jest jedną z jej niezapomnianych cech nawet dzisiaj, niemal czterdzieści lat po przedwczesnej śmierci w wypadku samochodowym w 1982 roku. To wydarzenie nie oznaczało końca legendy hollywoodzkiej gwiazdy, która porzuciła kino u szczytu kariery z miłości do księcia. Nadal piszą o niej książki, a niezwykła garderoba księżnej została wystawiona w znanych instytucjach kulturalnych (w tym Muzeum Wiktorii i Alberta). Kobiety ze wszystkich krajów i klas społecznych nadal uważają księżną Monako za wzór do naśladowania: na przykład Ivanka Trump w 1989 roku poprosiła projektantkę Verę Wang, aby zaprojektowała jej suknię ślubną ,,w stylu Grace Kelly". Suknia kosztowała 30 tysięcy dolarów. Ale co to dokładnie jest ,,styl Grace Kelly"? Żeby to zrozumieć, musimy przyjąć do wiadomości, że przede wszystkim była ona Jej Książęcą Wysokością Księżną Monako. 

Grace Patricia Kelly urodziła się 12 listopada 1929 roku w Filadelfii. Pochodziła z wyższej klasy średniej. Jej ojciec, John Brendan, robotnik pochodzenia irlandzkiego, dorobił się fortuny na produkcji cegieł. Jej stryj George był aktorem i dramaturgiem, laureatem nagrody Pulitzera. To on zaszczepił w Grace miłość do sceny. W 1947 roku została przyjęta do American Academy od Dramatic Art w Nowym Yorku. W 1951 roku, po debiucie telewizyjnym i jako modelka, otrzymała małą rolę w filmie ,,Czternaście godzin" Henry'ego Hathawaya. W następnym roku grała już główną rolę żeńską w westernie ,,W samo południe" u boku Gary'ego Coopera. Jednak najważniejszy w jej karierze okazał się Alfred Hitchcock, który wyreżyserował trzy niezapomniane filmy z jej udziałem: demoniczne ,,M jak morderstwo", intrygujące ,,Okno na podwórze" (oba w 1954 roku) oraz komedię kryminalną ,,Złodziej w hotelu" z 1955 roku, proroczo rozgrywającą się na Lazurowym Wybrzeżu. O swojej muzie wielki mistrz suspensu powiedział: ,,Jest uwodzicielska, nie będąc seksowna. Pod lodowatą powierzchownością płonie wewnętrznym ogniem, który na ekranie czyni cuda".

To silna osobowość, wprost emanująca z niej na ekranie, sprawiła, że Grace Kelly była niepowtarzalna. Sama wybierała swoje kostiumy. Oczywiście trafiały one na szczyt mody, jak biała rozszerzana spódnica z tiulu z haftowanym pasem i czarnym sweterkiem z wielkim dekoltem, które nosiła w ,,Oknie na podwórze" - to połączenie było niemal manifestem mody lat pięćdziesiątych. Jednak prawdziwa siła stylu Kelly polega na tym, że wykraczał on poza mody i epoki. W swej niedawno wydanej książce ,,The Little Book of Style" Nina Garcia, wpływowa redaktor działu mody w ,,Marie Claire" napisała, że każda kobieta powinna co najmniej raz w życiu obejrzeć ,,Złodzieja w hotelu", żeby wiedzieć, jak należy się ubierać. 

Sznur pereł, kaszmirowy golf, dopasowany tweed i jedwabna szmizjerka, które aktorka bardzo kochała, to obecnie kamienie milowe w rozwoju kobiecej garderoby. Jej ulubiony dodatek stał się sam w sobie synonimem elegancji, torebka od Hermesa, nazwana na jej cześć ,,Kelly". Była ona wzorowana na torbach do siodła z końca XIX wieku, a wymyślił ją w latach trzydziestych Robert Dumas, jednak stała się obiektem kultu dopiero wtedy, gdy uwieczniono ją na zdjęciach na ramieniu amerykańskiej gwiazdy, która właśnie otrzymała Oscara za ,,Dziewczynę z prowincji" George'a Seatona.

Grace była jedną z najważniejszych postaci amerykańskiej delegacji na festiwal filmowy w Cannes w 1955 roku. Podczas pobytu we Francji została zaproszona do udziału w sesji zdjęciowej w Pałacu Monakijskim. Grace była już ikoną, kiedy 6 maja 1955 roku poznała Rainera, księcia Monako, podczas sesji zdjęciowej dla ,,Paris Match". Jej ostateczna ,,konsekracja" dokonała się wraz z jej ślubem, który odbył się 19 kwietnia 1956 roku w katedrze św. Mikołaja w Monte Carlo. Ceremonia, którą magazyn ,,Time" nazwał najbardziej romantycznym wydarzeniem od czasów Romea i Julii, transmitowana była przez Eurovision, a panna młoda miała na sobie suknię, która przeszła do historii mody: gorset ze stójką i szeroka spódnica z trenem. Uszyto ją z wielu metrów tafty, jedwabiu i starych brukselskich koronek ozdobionych perłami. Z włosów, również ozdobionych perłami, spływał długi tiulowy welon zaprojektowany przez Helen Rose. Ta projektantka kostiumów wytwórni MGM ubierała Kelly w dwóch jej filmach, ,,Łabędziu" oraz musicalu ,,Wyższe sfery". Jako księżna Monako Grace zrezygnowała z kontynuowania kariery aktorskiej, by móc skupić się na obowiązkach wynikających z jej funkcji. Założyła fundację AMADE Mondiale, mającą swoją siedzibę w Monako i niebędącą organizacją rządową. Fundacja zajmuje się integracją moralną i fizyczną oraz dobrym samopoczuciem dzieci na całym świecie, bez względu na rasę, narodowość, religię i przynależność polityczną. Obecnie prezesem fundacji jest córka księżnej, Karolina Grimaldi. 

Wraz z małżeństwem i odejściem z Hollywood nowa księżna zaczęła wyglądać bardziej po europejsku w tym sensie, że preferowała teraz stroje od Chanel, Givenchy'ego i Valentino zamiast amerykańskich projektantów, takich jak Oleg Cassini, z którym kiedyś się spotykała. Jej ulubieńcem był Dior, ze względu na szczególny związek jaki łączył ją z Markiem Bohanem, dyrektorem kreatywnym tego domu mody w latach 1961-1989. Najprawdopodobniej to krawiec dzieci Grace, księżniczek Karoliny i Stefanii oraz Księcia Alberta, wymyślił linię ,,Baby Dior" zapoczątkowaną w 1967 roku. 

Grace Kelly potrafiła godzić swe życie rodzinne z pozycją towarzyską, przekształcając Monte Carlo w jedno z najbardziej olśniewających miejsc na ziemi, a to dzięki bajecznym balom organizowanym we współpracy z dekoratorem wnętrz Andre Levasseurem. Każde jej publiczne pojawienie się było wydarzeniem dzięki sukniom, dziewiętnastowiecznym kreacjom, szyfonowym tunikom, turbanom, futrzanym etolom, diamentowej biżuterii od Van Cleef & Arpels czy diademom od Cartiera. I oczywiście teatralnym fryzurom, tworzonym dla niej przez Alexandre de Paris: były to architektoniczne cuda z koków i warkoczy, podkreślające jej i tak majestatyczną urodę. Królewskość Grace wykraczała ponad wszelkie tytuły, ponieważ, jak powiedział Frank Sinatra w 1956 roku ,,Grace Kelly urodziła się księżniczką". 

13 września 1982 roku księżna Grace i jej córka, księżniczka Stefania ucierpiały w wypadku samochodowym. Grace, mając 52 lata, doznała ataku apopleksji i straciła panowanie nad pojazdem, Auto runęło w przepaść. Księżna trafiła do monakijskiej kliniki, a przeprowadzone badania wykazały u niej nieodwracalne zmiany w mózgu. Podłączono ją do aparatury podtrzymującej życie, jednak następnego dnia została wyłączona. Monakijska klinika została przemianowana na klinikę imienia księżnej Grace. Jej pogrzeb odbył się 18 września 1982 roku w Katedrze Świętego Mikołaja w Monako. W ceremonii uczestniczyło czterystu gości, w tym reprezentanci zagranicznych delegacji. W imieniu brytyjskiej rodziny królewskiej do Monako przybyła księżna Walii, Diana, która sama zginęła w wypadku samochodowym piętnaście lat później. Książe Rainer, który nie ożenił się ponownie, po śmierci w 2005 roku został pochowany u boku swojej żony. 

W czerwcu 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy umieścił ją na trzynastym miejscu listy największych gwiazd amerykańskiego kina.